GEÇER

Izdırabın sonu yok sanma , bu alemde geçer,

Ömr-i fani gibidir , gün de geçer , dem de geçer,

Gam karar eyliyemez hande-i hurrem de geçer,

Devr-i şadi de geçer , gussa-i matem de geçer,

Gece gündüz yok olur , an-ı dem adem de geçer,

Bu tecelli-i hayat aşk ile büktü belimi,

Çağlıyan göz yaşı mı , yoksa ki hicran seli mi?

İnleyen saz-ı kazanın acaba bam teli mi?

Çevrilir dest-i kaderle bu şu'unun filimi,

Ney susar , mey dökülür , gulgule-i Cem de geçer,

İbret aldın , okudunsa şu yaman dünyadan,

Nefsini kurtara gör masyad-ı mafihadan.

Niyyet-i hilkatı bul aşk-ı cihan aradan,

Önü yokdan , sonu boktan , bu kuru da'vadan

Utanır gayret-i gufranla cehennem de geçer.

Ne şeriat , ne tariykat , ne hakiykat , ne türe,

Süremez hükmünü bunlar yaşadıkça bu küre

Cahilin korku kokan defterini Tanrı düre!

Ma'rifet mahkemesinde verilen hükme göre,

Cennet iflas eder , efsane-i Adem de geçer .

Serseri Neyzen'in aşkınla kulak ver sözüne,

Girmemiştir bu avalim , bu bedyi' gözüne.

Cehlinin kudreti baktırmadı kendi özüne.

Pir olur sakiy-i gül çehre bakılmaz yüzüne,

Hak olur pir-i mugan , sohbet-i hemdem de geçer.

Geçer, Neyzen Tevfik (Şiir - Tam)