Izdırabın sonu yok sanma , bu alemde geçer,
Ömr-i fani gibidir , gün de geçer , dem de geçer,
Gam karar eyliyemez hande-i hurrem de geçer,
Devr-i şadi de geçer , gussa-i matem de geçer,
Gece gündüz yok olur , an-ı dem adem de geçer,
Bu tecelli-i hayat aşk ile büktü belimi,
Çağlıyan göz yaşı mı , yoksa ki hicran seli mi?
İnleyen saz-ı kazanın acaba bam teli mi?
Çevrilir dest-i kaderle bu şu'unun filimi,
Ney susar , mey dökülür , gulgule-i Cem de geçer,
İbret aldın , okudunsa şu yaman dünyadan,
Nefsini kurtara gör masyad-ı mafihadan.
Niyyet-i hilkatı bul aşk-ı cihan aradan,
Önü yokdan , sonu boktan , bu kuru da'vadan
Utanır gayret-i gufranla cehennem de geçer.
Ne şeriat , ne tariykat , ne hakiykat , ne türe,
Süremez hükmünü bunlar yaşadıkça bu küre
Cahilin korku kokan defterini Tanrı düre!
Ma'rifet mahkemesinde verilen hükme göre,
Cennet iflas eder , efsane-i Adem de geçer .
Serseri Neyzen'in aşkınla kulak ver sözüne,
Girmemiştir bu avalim , bu bedyi' gözüne.
Cehlinin kudreti baktırmadı kendi özüne.
Pir olur sakiy-i gül çehre bakılmaz yüzüne,
Hak olur pir-i mugan , sohbet-i hemdem de geçer.
Geçer, Neyzen Tevfik (Şiir - Tam)
